| 7 Temmuz 2020 |
Özel Haber: Sevgi PİLGİ
Bolu’da Yukarı Çarşıda 66 yıldır ayakkabı imalatçılığı yapan Mehmet Aslan’ın çocukluk yıllarından başlayarak hayatta kalıp para kazanmak için verdiği yokluk mücadelesi takdir topladı. Çekicinin ucuyla hayata tutunduğunu anlatan Aslan, “Babalık bir taraftan, eniştem bir taraftan beni döverdi. Tüm bunlara dayanamayıp İstanbul’a kaçtım” dedi.
Bolu’nun tanınan esnaflarından birisi olan 75 yaşındaki kunduracı Mehmet Aslan, 9 yaşına geldiğinde bir ayakkabıcının yanında çıraklığa başladığını ifade ederek, “Çocukken bu işi öğrenmeye başladım. Çıraklığımın 10 senesi İstanbul’da geçti. Çekicimin ucuyla hayata tutundum. Çalışarak bu dükkanı satın aldım. 2 çocuğum var. Oğlum okumayacağım deyince onu buraya aldım, yanımda çırak olarak çalıştı. Oğluma bu işi gösterdim ama sonra yapmadı. Benden sonra bu işi yapacak kimse yok” dedi.
“HEP YOKLUKLA ÇALIŞTIM”
Zor bir hayat yaşadığını söyleyen Aslan, “Benim babam kasaptı. Küçükken bana köpek saldırdı korkudan uzun bir süre konuşamadım. Ben konuşamayınca okulda çocuklar benimle alay eder diye babam beni okula göndermedi. Beni bir ayakkabıcıya verdi. Sonra babam öldü. O ölünce annem de evlendi. Ben bir başıma kaldım. Sarhoş eniştemin yanında çalıştım. Eniştem beni gece gündüz döverdi. Babalık bir taraftan, enişte bir taraftan döverdi. Bunları yaşadığım zaman 11-12 yaşlarındaydım. Tüm bunlara dayanamayıp İstanbul’a kaçtım. 10 yıl orada çalıştım. Sonra askere gittim. Yol parası bulamadım, arkadaşlarım bana yol parası topladılar, Bolu’ya öyle geldim. Askerden geldikten sonra evlendim. Yani hep yokluk içinde yaşadım. Şimdi çok şükür durumumuz iyi” ifade etti.
“BİZİM MESLEK ZORDUR”
Yaptığı işin zor olduğunu ama sevdiğini ifade eden Mehmet Aslan, “Bu işe tamircilikten başladım. İmalata geçtim. Ben çekirdekten yetiştim. Benim gibi çekirdekten çalışan kimse yok. Ben hem zennede(kadın ayakkabısı) hem de merdane(erkek ayakkabısı) de çalıştım. Bizim ustalarımız bize para vermezdi. Yeri gelirdi yarım bir simite hasret kalırdık. Hep yoklukla çalıştım. Yarı ömrüm aç geçti desem yeridir. Bu mesleği seviyorum. Ne yaptıysam çekicin ucuyla yaptım.
Burada makinede deriyi kesiyorum. Kalıba çekiyorum, altını yapıştırıyorum. İçinin astarını yapıyorum sonra da satışa koyuyorum. Bizim meslek tek kişiyle olmaz. Sayacısı var, saracısı var, kesicisi var” dedi.
“ANNEME HASRET KALDIM”
Hayatta en çok parasızlıktan zorlandığını ifade eden, “Anneden babadan hiçbir şey kalmadı. Babam içkiciydi. Eniştem de içkiciydi. Annem evlenince, babalığım, annemi benimle hiç görüştürmedi. Anneme hasret kaldım. Annem kanserdi, ben askere gidince annem genç yaşta öldü. En büyük hayalim torunumun mürvetini görmek.
55 yıldır evliyim. Eşim benden bir çorap bile istemedi. Kendisi çalışır, para kazanırdı. Allah hanımdan razı olsun. Ben çok yokluk çektim, yatak yüzünü evlendikten sonra gördüm” şeklinde konuştu.
